Անգամ այդ օրը ավելի վաղ պատրաստված սնունդը, որն արդեն հասցրել է սառել, ամուսինս համարում է անպիտան: Ամեն ինչ պիտի լինի ամենաթարմը. միայն նոր եփած կամ տապակած կարտոֆիլ, հավի միս:
Ու դրա համար ստիպված եմ լինում բոլորից 1 ժամ շուտ արթնանալ, նախաճաշ պատրաստել ու ամուսնուս համար էլ կոնտեյների մեջ սնունդ դնել:
Ու դա չի կարող լինել բուտերբրոդ կամ գոնե աղցան: Ոչ: Պարտադիր պիտի կոտլետ պատրաստեմ, խավարտ, որ ինքը աշխատանքի վայրում լիարժեք սնվի: Ու այդպես ամեն օր: Շաբաթվա մեջ երկու ազատ օր ունեմ, ու երկու օրն էլ անցկացնում եմ խոհանոցում:
Փորձել եմ խոսել ամուսնուս հետ, բացատրել, առաջարկել եմ, որ ես դուրս գամ աշխատանքից ու ամեն օր եփեմ այն, ինչ կցանկանա: Ես ուղղակի ֆիզիկապես չեմ հասցնում: Գործի գնալուց չեմ ուզում ինձ տեսնել հայելու մեջ. անխնամ, առանց դիմահարդարման, սանրվածքի:
Բայց ես էլ, ամուսինս էլ գիտենք, որ առանց իմ աշխատավարձի չենք կարողանա ապրել: Պարզապես պիտի դիմանամ: Ամուսինս անընդհատ իր մորն է օրինակ բերում.
—Մայրս ամբողջ կյանքում 4-ին է արթնացել: Ես սովոր եմ թարմը ուտելուն:
Ես գիտակցում եմ, որ իմ մեղքի բաժինն էլ կա, քանի որ տարիների ընթացքում ես եմ նրան սովորեցրել ուտել միայն լավն ու նոր պատրասածը: Պատահել է, որ ինքս չեմ հասցրել նախաճաշել, բայց ամուսնուս ու երեխաներիս համար պատրաստել եմ այն, ինչ սիրում են:
Ես արդեն երազումս եմ տեսնում գաղօջախն ու տապակները, կաթսաները… Աշխատանքից գալիս եմ ուժասպառ եղած ու անցնում նույն գործին…
Կարծես կյանքս կազմված լինի աշխատելուց ու եփելուց… Էլ ուժ չունեմ…