Նախորդ բոլոր ստուգումներն ու անալիզները հաստատում էին. Կարիսայի որդին պիտի ծնվեր առողջ և առանց որևէ խնդիրների: Երեխան պիտի լույս աշխարհ գար կեսարյան հատման միջոցով: Երջանկությունն այնքան մոտ էր, ոչ ոքի մտոքով չէր էլ անցնում, որ կարող է որևէ դժբախտություն լինել: Ցավոք, Կարիսան և նրա որդին դարձան ծծնդաբերության ժամանակ հազվադեպ հանդիպող բարդության զոհ:
Հարպտղային ջրերով էմբոլիան հանդիպում է 100 000 ծննդկանից 80-ի մոտ: Այն չափազանց վտանգավոր է և մոր, և նորածնի համար: Հաճախ այն մահվան ելքով է ավարտվում: Երբ հարպտղային ջրերը հայտնվում են կնոջ արյան մեջ, բժիշկները պիտի մաքսիմալ արագությամբ գործեն, որպիսի կարողանան փրկել նրա կյանքը:
Հենց վիրահատական սեղանին Կարիսան կանգնեց բարդ ընտրության առաջ: Ընդհանուր անզգայացմամբ կեսարյան հատման շարունակումը հավանաբար կսպաներ ծննդկանին: Իսկ եթե չկատարվեր ցավազրկում, չէր ապրի նորածինը:
Առանց վարանելու՝ մայրը համաձայնեց ընդհանուր ցավազրկում կատարելու գործընթացին, այդ կերպ կինը գիտակցաբար զոհաբերեց սեփական կյանքը՝ հանուն որդու:
