Ցավոք, այսօր շատ են աղքատները: Շատերի աշխատավարձն ու թոշակը բավականացնում է միայն նրա համար, որ վճարեն կոմունալները, դեղեր գնեն և ուտեն ամենահասարակ սնունդը:
Էլ չեմ խոսում հագուստի և կոշիկի մասին: Իսկ եթե փչացել է սառնարանը կամ հեռուստացույցը, ստիպված են ապառիկով գնել:
Նույն կերպ էլ մենք էինք ապրում: Ավելի լավ կյանք գտնելու համար տեղափոխվեցինք քաղաք: Այդ օրը գրպանումս կար երկու հացի գումար: Խանութին դեռ չհասած՝ տեսա, որ մի տատիկ է կանգնած, ձեռքում էլ ինչ-որ բան կար:
Երբ մոտեցա, նա ինձ մեկնեց ձեռքը.
—Աղջիկս, օգնիր հաշվեմ, տես բավականացնում է հաց գնելու համար,— խնդրեց նա:
Տեսա, որ գումարը քիչ է…
—Սպասիր, տատիկ ջան, — ասացի նրան, իսկ ինքս գնացի հաց գնելու: Ես երկու հատ հաց գնեցի, մեկը տվեցի նրա: Նա դողացող ձեռքերով մետաղադրամները մոտեցրեց ինձ, իբր որ վերցնեմ իր գումարը:
—Պետք չի, տատիկ ջան, ես դեռ կհասցնեմ աշխատել,— պատասխանեցի ես՝ փորձելով զսպել արցունքներս:
—Աստված քեզ պահապան, — կամաց ձայնով ասաց նա:
Իսկ ես գնացի տուն՝ սրբելով արցունքներս…չէ որ այս տատիկը եզակի դեպք չէ, նրա նման շատերն են գոյատևում, այլ ոչ թե ապրում…Ցավալի է, շատ ցավալի…
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
