8 թոռներիցս ոչ մեկը չզանգեց ինձ Նոր տարուն, չշնորհավորեց: Մի՞թե սա նոր սերունդի համար նորմա է դարձել:
Ես վստահ չեմ, որ պետք է համառել, պնդել, որ ինձ զանգեն, շնորհավորեն տոները: Բայց երբեմն մտքովս անցնում է, որ ես ուղղակի պետք չեմ թոռներիս:
Գուցե բանն այն է, որ ես այսպես հնձում եմ իմ ցանածը: Երբ թոռներս փոքր էին, ինձ երբեք չէին ասում տատիկ, անունով էին դիմում: Ես էլ նրանց համար առանձնապես շատ ժամանակ չունեի: Գրեթե չեմ խաղացել հետները, զբոսանքի չեմ տարել:
Ես գիտեմ, որ հիմա նրանք շատ շնորքով են, իրենց ծնողների ու միմյանց մասին չեն մոռանում, բայց ահա ես մնացել եմ մենակ:
Բայց ախր այնքան էլ վատը չեմ եղել, որ արժանի չլինեմ գոնե մի զանգի:
Թոռներս բոլորն էլ ունեն հեռախոսներ, չէ որ կարելի է զանգել, խոսել 1-2 րոպե, կամ գոնե գրել, լավ, անգամ մի նկար չեն ուզում ուղարկել: Իսկապես չգիտեմ, թե ինչ մեծագույն սխալ եմ գործել, որ արժանացել եմ նրանց կողմից այսպիսի արհամարհանքի:
Իսկ կարող է խնդիրը ոչ թե իմ մեջ է, այլ ժամանակակից արժեքների:
Հիշում եմ, երբ մենք փոքր էինք, հեռախոս չունեինք, մեզանից հեռու ապրող բարեկամներին նամակներ էինք ուղարկում, բայց երբեք չէինք անտեսում:
Անկեղծ ասած, չգիտեմ, նրանք հատուկ չեն շնորհավորել թե արդեն մոռացել են իմ մասին, բայց ասեմ, որ շատ ցավալի է, երբ քեզ անպետք ու լքված ես զգում….