Աշխատանքից հետո սովորական երեկո էր։ Հոգնած, ականջակալներս դրած, տուն էի գնում, երբ նկատեցի մի տարեց կնոջ, որը կանգնած էր ցանկապատի մոտ։ Նա ծանր շնչում էր, կողքին՝ մթերքներով լի երկու հսկայական պայուսակ։
«Կարո՞ղ եմ օգնել ձեզ», — հարցրի ես։
«Շնորհակալություն, որդի՛ս», — հառաչեց նա։ «Ես խանութից էի գալիս… Ես գերագնահատեցի իմ ուժերը»։
Ես վերցրի նրա պայուսակները և քայլեցի նրա կողքով։ Նա խոսում էր հանգիստ, բարի։ Նա ասաց ինձ, որ մենակ է ապրում. ամուսինը մահացել էր, երեխաները հազվադեպ էին զանգահարում, և նա միշտ փողի պակաս ուներ։ Նա ուներ նույն ձայնը, որը փոխանցում էր և՛ հոգնածություն, և՛ բարություն։
Մենք հասանք նրա հին տունը ծայրամասում։ Նա շնորհակալություն հայտնեց ինձ և մաղթեց առողջություն։ Ես պայուսակները դրեցի դռան մոտ և հեռացա՝ նույնիսկ հասցեն չհիշելով։ Ամեն ինչ թվում էր սովորական երեկո։
Եվ առավոտյան իմ շենքի դիմաց կայանված էին երեք ոստիկանական մեքենաներ։ Թարթող լույսեր, համազգեստով մարդիկ, հարևաններ, որոնք նայում էին իրենց պատուհաններից։ Ոստիկաններից մեկը մոտեցավ ինձ.
«Դուք [իմ անունը] եք՞»:
«Այո… Ի՞նչ է պատահել»:
Նա ուղիղ նայեց աչքերիս մեջ.
«Դուք մեղադրվում եք կնոջ սպանության մեջ»:
Իմ աշխարհը պարզապես գլխիվայր շրջվեց: Ես փորձեցի բացատրել, որ ես օգնել էի նրան տանել պայուսակները, որ ես նույնիսկ չգիտեի, թե ով է նա: Բայց նրանք արդեն ամեն ինչ «գիտեին»:
Նրանք ինձ ցույց տվեցին անվտանգության տեսախցիկի տեսագրությունը. ես իսկապես հետևեցի նրան դարպասի միջով: Դրանից հետո նա այլևս չհայտնվեց:
Ես այդ գիշեր խցում մի վայրկյան անգամ չքնեցի: Նույն միտքը անընդհատ պտտվում էր գլխումս. եթե միայն անցնեի…
Հաջորդ օրը պարզվեց, որ նրա որդին այդ գիշեր ուշ էր մտել տուն: Հարևանները լսել էին վեճը, բայց ուշադրություն չէին դարձրել: Նա էր, ով սպանել էր մորը, ապա փախել: Նրա մատնահետքերը գտնվել էին դռան վրա:
Նրանք ինձ բաց թողեցին: Ոստիկանը ներողություն խնդրեց, բայց ես ներսից ցուրտ էի զգում: Որովհետև ես հասկացա, որ երբեմն մեկ բարի գործը բավական է, որ հայտնվես փրկչի և հանցագործի սահմանագծին։
