Երեկոյան խանութ գնալիս շենքի բակում մի տարեց կնոջ նկատեցի՝ ցուրտ եղանակին միայն մի խալաթով կանգնած․ Մոտեցա նրան ու․․․Մինչև օրս խելքի չեմ գալիս։ Երեկոյան նկա տեցի, որ կաթը վերջացել է: Որոշեցի գնալ խանութ, երբ շենքի մուտքի մոտ նստաանին մի տատիկի տեսա: Խեղճը բարակ խալաթով նստած դողում էր: Հարցնում եմ.
-Ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ եք այստեղ նստած:
Պարզվեց տատիկին իր աղջիկն է տանից դուրս հանել: Հարա զատ աղջիկը…Ես տատիկին արագ տարա մեր տուն, ես ու մայրս նրան տաքացրեցինք և կերակրեցինք: Ես շտա պեցի նրա աղջկա տուն, որ խոսեմ, հասկանամ, թե ինչու է մոր հետ նման կերպ վարվել: Այդ քան զզվելի մարդ ես դեռ չէի տեսել: Նա ինձ ասաց.
-Այդ պառավը փչացրել է կյանքս, թող ինչ ուզում է անի, թող դրսում մեռնի…
Տատիկին մեր տանը պահելու հնարավորություն չունեինք, դրա համար էլ մի քանի օր անց նրան տեղավորեցինք ծերանոցում: Աղջիկը նույնիսկ չցանկացավ տալ մոր փաստաթղթերը, և մենք ստիպված եղանք նոր անձնագիր ստանալ: Դա բավականին բարդ գործընթաց էր:Ես աղջկա դռան մոտ երկտող թողեցի՝ մեջը նշելով մոր ծերանոցի հասցեն:
Բայց նա այդպես էլ չայցելեց…Մի քանի ամիս անց տատիկը մահացավ: Ես ու մայրս կազմակերպեցինք նրա թաղումը: Մենք չափսոսա ցիքն մեր գումարը, վերջիվերջո բոլ որս էլ մարդիկ ենք: Իսկ նրա աղջիկն իսկա կան գազան է:Ասեք ինձ, ինչպե՞ս կարելի է որևէ մեկին այդպես վերաբերվել, հատկապես եթե նա քո հարազատ մայրն է…
