Մի տարի չկա ամուսանցել ենք: Ամեն բան լավ էր, ամուսնուս ընտանիքի հետ ենք ապրում, սկեսուրս էլ սկեսրայրս էլ ինձ հարազատի պես են վերաբերվել ու երբեք օտար չեմ զգացել: Մեկ-մեկ չնչին բաներ լինում էին, բայց բանի տեղ չէի դնում: Հետո հասկացա, որ ամեն անգամ, երբ մամաս մեզ հյուրա գալիս, հետո լարվածությունա լինում: Որովհետև սկեսուրս ինչ ասեր կամ խոսեր, մամաս շատ մանրանում էր ու չեղած բաներ սկսում փնտրել ու հետո էլ էտ ամենն ինձ էր ասում առանձին, իբր տես սկեսուրդ էս նկատի ուներ, էս բանն էր հասկացնում, քանի շուտա ամուսնուդ համոզի գնացեք առանձին:
Ես էլ դե մամաս ա գիտեմ վատս չի ուզում ու իր պորհրդին հետևելով սկսեցի նման թեմայով հաճած խոսել ամուսնուս հետ, որը վեճի էր վերածում: Մի քանի անգամ էնպես վիճեցինք առանձնանալու թեմայով, որ ամուսինս ինձ ասեց դուրդ չի գալիս բաժանվի: Էս ամենն էնքան մեծացավ, որ մի օր սկեսուրս հետս խոսեց, ասեց որ դեմ չի մեր առանձնանալուն ու ինքն ու ամուսինն ամեն բան անում են, որ մեր համար տուն ստեղծեն, բայց չեն բարձրաձայնում: Բացի դա էլ ասեց ինչով ենք խանգարում ձեզ, ինչնա պատճառը որ հմա ես ուզում գնաք առանձին, հասկացա, որ էդ հարցին պատասխան չունեմ ու չեմ կարող ասել, որ մամաս սենց սենց բաներա ասել ինձ: Սկեսուրս իհարկե լավ էլ հասկացել էր ու էնքան լավ ձևով պոսեց ու բացատրեց ինձ ամեն ինչ, որ վատ զգացի իմ պահվածքի համար, ներողություն խնդրեցի ու մամայիս էլ ասեցի, որ էլ նման մանրախնդիր բաներ չխոսի: Եթե սկեսուրս չլիներ ընտանիքս քանդվելու էր
