Ավտոբուսով վերառանում էի տուն: Իմ հետևի նստարանին նստած էր մի կին 10–ամյա երեխայի հետ: Երեխան կեղտոտ կոշիկով անընդհատ խփում էր ինձ: Իմ հագին սպիտակ տաբատ էր:
Սկզբում մտածեցի, որ երևի չի նկատել: Հետո նկատեցի, որ դիտավորյալ է անում, որովհետև ինքնագոհ նայում էր սպիտակ տաբատիս վրա կոշիկի անընդհատ ավելացող հետքերին:
Ես նրա մայրիկին քաղաքավարի խնդրեցի կարգի հրավիրել տղային: Մայրը ինձ պատասխանեց.
«Ես իմ երեխային դաստիարակում եմ Էյհու-զերա ոճով, իսկ դա ենթադրում է, սիրելիս, որ եթե երեխան իրեն երջանիկ է զգում դա անելիս, ուրեմն պետք է անի,
պատկերացնում եք՝ նա ինչ ուրախություն է զգում այդ պահին, իսկ ձեր տաբատը կլվանաք և կմաքրվի և, եթե ձեզ դուր չի գալիս, կարող եք մի փոքր հեռու գնալ, այլ ոչ թե ինձ սովորեցնեք, թե ինչպես դաստիարակեմ երեխային»:
Ես շոկի մեջ էի ու մտածում էի ինչպես նրա արժանի պատասխանը տամ ու այդ պահին իմ կողքին կանգնած երիտասարդը հանեց բերանից ծամոնը և կպցրեց այդ երեխայի մոր ճակատին.
«Ինձ էլ են այդ ոճով դաստիարակել», — ասաց ու աչքով արեց ինձ:
Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ
