Ամեն օր եկեղեցի էր գալիս մի տխուր շուն։ Նա հանգիստ նստում էր մի անկյունում ու ուշադիր լսում աղոթքները։ Մի օր քահանան նկատեց նրա մշտական ներկայությունը եւ որոշեց հասկանալ պատճառը՝ ու պարզեց մի բան, որ ցնցեց նրան։
Ծառայությունից հետո նա մոտեցավ շանը, ծնկի իջավ եւ նրբորեն շոյեց նրա բրդոտ մորթին։ Շունը խորը հառաչեց եւ նայեց խորանին, կարծես մի բան էր հիշում։
Հին, մաշված վզկապի վրա քահանան նկատեց մետաղյա փոքրիկ ցուցանակ։ Վրան գրված էր. «Բիմ։ Եթե սա կարդում ես՝ նշանակում է ես այլեւս չկամ։ Շնորհակալ եմ, որ իմ կողքին էիր։ — Անն»։
Նույն օրը քահանան սկսեց հարցուփորձ անել, ճանաչո՞ւմ է արդյոք որեւէ մեկը Աննա անունով մի կնոջ։
Պարզվեց՝ այո։ Այդ կինը միշտ գալիս էր եկեղեցի իր շան՝ Բիմի հետ։ Նրանք նստում էին վերջին նստարանին, եւ աղոթքի ժամանակ նա ձեռք էր դնում շան գլխին։
Մեկ տարի առաջ Աննան մա-հացել էր ծանր հիվանդությունից։ Իսկ հուղարկավորությունից հետո Բիմը սկսեց ամեն օր մենակ գալ՝ եւ միշտ նստում էր նույն տեղում, կարծես սպասում էր նրան։
Քահանան հուզվեց։ Այդ օրվանից սկսած, ամեն առավոտ նա շան համար վերմակ էր փռում եւ ջրով աման էր դնում։ Իսկ ծառայությունների ժամանակ նա հիշատակում էր՝ որքան հավատարիմ ու սրտով կարող է լինել անգամ շունը։
Անցավ մի քանի ամիս։ Մի օր Բիմն այլեւս չեկավ։ Նրան գտան նստարանի տակ՝ հավերժ քնած՝ հենց այն տեղում, որտեղ սպասում էր իր տիրուհուն։ Նրան թաղեցին Աննայի կողքին՝ եկեղեցու հետեւում գտնվող ծառի տակ։
Այդ օրվանից եկեղեցում մի ցուցանակ է կախված՝
«Այս տեղում նստում էր Բիմը՝ հավատարիմ ընկեր եւ իսկական սիրո օրինակ։ Թող նրա հոգին հանգիստ գտնած լինի՝ այն հոգու կողքին, որին սպասում էր մինչեւ վերջին շունչը»։
