Աղջիկս, որ խնդրեմ ինձ համար 1կգ կարտոֆիլ կգնես, արդեն 2-րդ օրն է ոչինչ չեմ կերել․ Ասաց սուպերմարկետում ինձ մոտեցած տղամարդը․․․Նման բան լսելով՝ շոկ ապրեցի: Համաձայն եմ, որ այսօր շատ են խարդախությունները, բայց այդ մարդու տեսքը վստա հելի թվաց:Այդ մարդն ուղղակի մի քիչ կարտոֆիլ էր խնդրում:
Ալկոհոլից հոտ նրանից չէր զգացվում, գու-մար չէր մուրում, մաքուր հագնված էր, բայց կարտոֆիլ ու մակարոն էր խնդրում:Մի վայր կյանում գլխումս հար-յուրավոր մտքեր ծագեցին: Բայց վստահ էի, որ եթե 2 կիլոգրամ կարտոֆիլ գնեմ, հաստատ չեմ աղքատանա: Ես ձեռքով կանչեցի այդ տղամարդուն, մենք շրջեցինք խանութում:
Արդյունքում ես նրան տվեցի կարտոֆիլով, մակարոնով, կարագով, թթվասերով, հացով ու հավով տոպրակ: Միայն տեսնեիք նրա հա յացքը. նա և ամաչում էր, և երախտապարտ էր: Տղամարդը խնդրում էր հեռախոսիս համարը, որ հնարավորության դեպքում վերա-դարձնի գումարը:
Ես էլ պատասխանեցի, որ ի սրտե օգնել եմ, և փոխարենը ոչինչ չեմ ակնկալում: Այդ երեկո պայմանավորվել էինք ընկերուհիներիս հետ հանդիպել սրճարանում:Բնականաբար պատմեցի նրանց տեղի ունեցածի մասին: Եվ ի՞նչ եք կարծում: Ընկերուհիներս ծաղրե ցին ինձ:Ինձ միամիտ, հիմար ու անխելք ան-վանեցին: Ծաղրեցին, որ ավելի լավ կլիներ նրան տայի իմ աշխատավարձի քարտը, թող ամեն ամիս իմ փոխա-րեն ստանա:
Ես այդ օրը հասկացա, որ ընկերուհիներիս իրականում չեմ ճանաչում… լուռ տաքսի կանչեցի ու գնացի տուն: Ամու-սինս առաջին հայացքից զգաց, որ մի բան այն չէ: Երբ իմացավ ամեն ինչ, գրկեց ինձ ու ասաց, որ ամեն ինչ ճիշտ եմ արել: Գուցե այդ 4000 դրամի մթերքը անծանոթ մարդուն ապրելու ուժ տա, օգնի հավատալ, որ աշխարհում դեռ կան բարի մարդիկ… Գուցե ինձ Աստված էր ուղա րկել այդ մարդուն…
