Աղջիկը զանգում է 911՝ իր հայրիկի և նրա ընկերոջ գաղտնիքը բացահայտելու համար…Այդ գիշերը խաղաղ էր, այնպիսի գիշեր, որը թվում է անվտանգ և սովորական։ Փողոցը դատարկ էր, հարևանների պատուհանները մթագնած, և գետինը գրեթե աննկատելի էր։ Բայց Էմմայի համար ինչ-որ բան տարօրինակ էր։
Նրա հայրիկն ու ընկերը, ովքեր եկել էին մի ընթրիքով հանդիպման, տարօրինակ էին վարքում։ Խոսակցություններ էին լսվում հյու րասենյակից դեպի միջանցք, թաքուն հայացքներ, անհանգիստ շարժումներ։ Էմմայի փորում մի սևեռող զգացողություն առաջացավ, նախազգուշացում, որը նա չէր կարող անտեսել։
Էմման փորձեց համոզել ինքն իրեն, որ ոչինչ տեղի չի ունենում. «Ոչինչ էլ չկա», կրկնում էր նա։ Բայց երբ անցավ հյուրասենյակի կող քով, նկատեց, որ երկուսն էլ նրան նայում են այնպես, որ մրսեց նրա մեջքը։
Ինչ-որ բան ճիշտ չէ։Ժամերը անցնում էին, և Էմման իրեն փակի տակ գտնվող, հակառակ տան ներսում, վտանգավոր զգաց։ Կերպա րներն իրար սեղմվում էին, ժամացույցի ձայնը ավելի ուժեղ էր թվում, իսկ հատակն ամեն ճաքի հետ արձագանքում էր։
Նա մտածեց իր մոր մասին, ով ճանապարհորդում էր և չէր պատկերացնում, թե ինչ է կատարվում։ Անհանգստությունը աճում էր նրա կրծքում։ Նրա սիրտը այնքան արագ էր բաբախում, որ նա վախենում էր, թե շնչառությունը կբացահայտի իրեն։
Վերջապես վախը անտանելի դարձավ։ Նրա ձեռքերը դողում էին, երբ վերցնում էր հեռախոսը։ Ձեռքերով գրեթե ինքնաբերաբար հա վաքեց 911-ը։Օպերատորը պատասխանեց, և նա շշնջաց.
«Դա… դա իմ հայրն ու նրա ընկերն են։ Ինչ-որ վատ բան է կատարվում։ Խնդրում եմ… օգնենք ինձ։»
Օպերատորի հանգիստ ձայնը նրա համար փրկություն դարձավ։
«Էմմա, հանգստացիր։ Կարո՞ղ ես ասել, ինչ է կատարվում՝ այնպես, որ նրանք չլսեն։»
Էմման կուլ տվեց սուլոցը, փորձում էր վերահսկել ձայնը, աչքերը լցված էին արցունքներով։Էմման նկարագրեց, ինչ տեսել էր. ինչպես էին հայրիկն ու ընկերը զրուցում և կար կասկածելի իրեր, որոնք նկատել էր, և տարօրինակ լարվածությունը օդում։ Յուրաքանչյուր բառ սարսափելի պատկեր էր ստեղծում օպերատորի համար։
«Ես կարծում եմ… նրանք կարող են ինձ վնասել», շշնջաց նա կոտրված ձայնով։
Օպերատորը քայլ առ քայլ ուղեց նրա գաղտնի տեղը գտնելու համար։ Էմման թաքնվեց սեղանի տակ, բռնելով հեռախոսը ամուր։ Հրե շների ստվերները շարժվում էին հյուրասենյակում։ Նրան սառցակալած շունչը խեղդում էր։
«Հանգստացիր։ Մի՛ աղմուկ արա։ Օգնությունը մոտենում է», շշնջաց օպերատորը։
Յուրաքանչյուր վայրկյան հավերժություն էր թվում. նա լսում էր հայրիկի ձայնը, ծիծաղը, հատակի ճաքերը իր թաքստոցից մոտ։ Նրա միտքը պտտվում էր՝ Իսկ եթե գտնեն ինձ? Իսկ եթե…?
Էմման փնտրեց ամենանվտանգ անկյունը, պատկերելով բոլոր հնարավոր ելքերը։ Նա մտածեց մայրիկին զանգելու մասին, բայց գիտ եր, որ ժամանակ չկա։ Անհրաժեշտ էր վստահել միայն իրեն ու օպերատորին։Նրա փոքրիկ անկյունը ապահով ու նույն ժամանակ խե ղդող էր թվում։ Ստվերները մոտ էին գալիս, օդը ծանր էր վախից։ Նա կարող էր լսել հայրիկի ձայնը՝ ավելի բարձր ու անհանգիստ, սակայն դրսում սirenները մոտենում էին։
«Էմմա, ոստիկանությունը եկել է։ Մի՛ շարժվիր», ասաց օպերատորը։
Նրա ոտքերը դողում էին, ձեռքերը թուլանում էին, կրծքը ցավում էր։ Նա երբեք այդքան առերեսված չէր զգացել իր վախի հետ։
Եվ հետո նա լսեց շղթաների ձայնը, որը մեծանում էր։ Վստահություն ու վախ միաժամանակ անցան նրա միջով. Իսկ եթե գտնեն իմ թաքստոցը? Իսկ եթե վախենան և ինձ վնասեն?Էմման մնաց անշարժ, հազիվ աչքերը բացելով։ Նա կարող էր լսել հայրիկի ձայնը ավ ելի շոշափելի, բայց շղթաների ձայնը՝ դրսից, մոտենում էր։
«Էմմա, ոստիկանությունն այստեղ է։ Մի՛ շարժվիր», կրկնեց օպերատորը։
Նրա սիրտը արագ էր բաբախում. նա գիտեր, որ իր քաջությունը և օպերատորի օգնությունը կարող են փրկել նրան։Ներքին դուռը բացվեց ոստիկանների կողմից։ Էմման ցնցվեց, պատածեց դեմքը։ Գոռոցներ տարածվեցին օդում. հայրիկն ու ընկերոջը լիովին անա կնկալի եկան։
«Լրացրեք հատակը։ Ոստիկանություն։ Մի՛ շարժվեք», հրամայեցին ոստիկանները։ Նվազագույն պահին նրանք Էմմային դուրս հան եցին սեղանի տակից։ Նա դողում էր, լաց էր լինում, բայց ապահով էր։Նրա հայրիկին և ընկերոջը անմիջապես ձերբակալեցին։ Անհա վատալի ու սարսափելի զգացողությունը լցրեց շենքը, բայց Էմման ողջ էր։
Հարևանները և համայնքը շոկի մեջ էին. ոչ ոք չէր սպասում նման սարսափելի բան։ Էմմայի քաջությունը վերածվեց տեղական լուր երի՝ «Աղջիկը փրկվեց իր հայրիկի և ընկերոջ ծրագրից՝ շնորհիվ 911-ի»։«Ես երբեք չէի պատկերացնում, որ ստիպված կլինեմ դա անել», ասաց Էմման հարցազրույցում։ «Բայց ես գիտեի, որ պետք է ապրեմ։»
Օպերատորի հանգստությունը, ոստիկանության արագ գործողությունը և Էմմայի քաջությունը կանխեցին ողբերգությունը։ Չնայած Էմման ֆիզիկապես ողջ էր, փորձը նրան ընդմիշտ փոխեց։ Նրանն հավատն ու զգուշավորությունը փոխվեցին։ Բայց նաև իր պատկե րացումներն ինքն իր մասին։ Նա գիտեր, որ քաջությունը, նույնիսկ փոքր ձեռքերով, կարող է կյանքեր փրկել։
«Ես ուզում եմ, որ մյուս երեխաները իմանան», ասաց նա, «որ նույնիսկ վախենալիս՝ խոսելը կարող է փրկել կյանքը»։Նրա պատմու թյունը դարձավ օրինակ հոգեբանական դիմադրողականության, քաջության և ճշմարտության ուժի մասին:
