Նրա խոսքերը հասնում են մինչ հոգու խորքը․․․
Նա 92 տարեկան էր։ Խնամված, կարճ կտրած մազերով, բարի պապիկ․․․ ստիպված էր լքել իր հարազատ տունը և գնալ ծերանոց, այն բանից հետո, երբ 70-ամյա կինը պшրտվեց ծшնր հիվшնդությանը։
Նա մի քանի ժամ սպասեց ընդունարանում, իսկ երբ ասացին, որ սենյակը պատրաստ է, ժպտաց։ Երբ ծերուկը դանդաղ քայլում էր դեպի վերելակը՝ հենվելով ձեռնափայտի վրա, աշխատակիցը նկարագրում էր սենյակը, որտեղ այժմ պապիկն ապրելու է։
—Այն ինձ շատ է դուր գալիս,— փոքր տղայի ոգևորվածությամբ ասաց ծերուկը։
-Ուրախ եմ, իհարկե, բայց չէ որ դուք այն դեռ չեք տեսել։ Սպասեք, հիմա տեղ կհասնենք։
—Բայց դա ի՞նչ նշանակություն ունի,-պատասխանեց ծերուկը,- երջանկությունն այն է, ինչ ես եմ ընտրում նախապես։ Դուր կգա սենյակը ինձ թե ոչ, կախված չէ կահույքից կամ դեկորից, այլ նրանից, թե ես ինչ հայացքով կտեսնեմ այն։
Ես կարող եմ ընտրել․ կարող եմ ամբողջ օրն անցկացնել անկողնում՝ բողոքելով հիվшնդություններից և шնզորությունից, կամ կարող եք վեր կենալ, երկնքին շնորհակալություն հայտնել նրա համար, որ ողջ եմ, կարող եմ տեսնել, լսել, զգալ․․․
Ամեն օրը՝ նվեր է, և այնքան ժամանակ, մինչ իմ շունչը կանգ կառնի, և ես ուրախությամբ կդիմավորեմ ամեն նոր օրը և այն բոլոր երջանիկ հիշողությունները, որոնք կուտակել եմ կյանքիս ընթացքում։
Ծերությունը կարծես բանկային հաշիվ լինի։ Դուք հետագայում հանում եք հաշվից այն ամենը, ինչ ներդրել էիք ճանապարհի սկզբում։ Դրա համար էլ իմ խորհուրդն է ձեզ․ ձեր բանկային հաշվին փոխանցեք միայն երջանիկ ակնթարթները։
Մտապահեք այս պարզ կանոնները․
- ազատեք ձեր սիրտը ատելությունից
- ազատեք ձեր միտքը անհանգստությունից
- ուղղակի ապրեք, շատ տվեք՝ քիչ ակնկալեք․․․
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
