Երեկ երեկոյան ավտոբուսով գնում էի տուն: Մի կին բարձրացավ՝ երկու երեխաների հետ, փոքրը մանկասայլակի մեջ էր:
Կինը չարչարվում էր, չէր կարողանում բարձրացնել մանկասայլակը: Միանգամից մի քանի երիտասարդներ տեղից վեր կացան, շտապեցին օգնել: Բարձրացան: Հանկարծ մեծ երեխան՝ ով երևի 3 տարեկան էր, ընկավ: Մի ուրիշ աղջիկ արագ գնաց նրա մոտ, բռնեց ձեռքից, օգնեց կանգնել: Մինչ այդ մայրիկը մանկասայկն էր հարմար տեղ կանգնեցնում: Ազատ տեղ չկար, և մի տատիկ իր տեղը զիջեց փոքր տղայի: Միջին տարիքի տղամարդը՝ տեսնելով կանգնած տատիկին, վեր կացավ և նրան տեղ տվեց:
Հետո մայրիկը սկսեց ձեռքով մաքրել երեխայի հագուստը, և նրա կողքին նստած կինը պայուսակից խոնավ անձեռոցիկ հանեց և տվեց:
Մինչ երիտասարդ մայրիկը տղայով էր զբաղված, սայլակի մեջ նստած աղջնակը սկսեց կամակորություն անել և լացել: Նրա կողքին մի աղջիկ կար կանգնած, և նա սկսեց հեռախոսով նկարներ և մուլտեր ցույց տալ, որ փոքրիկը հանգստանա:
Բոլոր ուղևոները հետևում էին ընտանիքի արկածներին:
Վերջապես նրանք հասան իրենց կանգառ: Կինը նույնիսկ չհասցրեց փորձել իջեցնել սայլակը, երկու երիտասարդներ արեցին դա նրա փոխարեն:
Կինը կանչեց որդուն, և նստած ուղևորների օգնությամբ երեխան հասավ դռան մոտ, պտտվեց և բարձր ասաց.
—Շատ շնորհակալ եմ ձեզ:
Բոլորը ժպտացին և ձեռքով արեցին: Ոչ մի արտառոց բան չի եղել, ոչ մի մեծ իրադարձություն չկա, բայց ներսումս այնքան ջերմ զգացողություն մնաց այդ ուղևորությունից հետո:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
