Ճանապարհով քայլում էր ծեր իմաստուն մարդ, զննում էր շուրջը, հիանում բնությամբ, գարնանային վառ գույներով: Հանկարծ նա տեսավ մի տղամարդու, որը մեջքին մեծ բեռ էր կրում: Ակնհայտ էր, որ նման ծանրությունից ծռվում էին նրա ոտքերը:
—Ինչու՞ ես քեզ ենթարկում նման տանջանքների, — հարցրեց ծերունին:
—Ես տառապում եմ նրա համար, որ իմ երեխաներն ու թոռները երջանիկ լինեն, — պատասխանեց խեղճ մարդը, — իմ պապու հայրը ենթարկել է իրեն մեծ տառապանքների՝ հանուն պապուս, պապիկս՝ հանուն հորս, հայրս՝ հանուն ինձ, իսկ ես կտառապեմ հանուն երեխաներիս:
—Իսկ ձեր ընտանիքում ինչ-որ մեկը երջանիկ եղե՞լ է,- հետաքրքրվեց իմաստունը:
—Դեռ ոչ, բայց երեխաներս ու թոռներս հաստատ կլինեն երջանիկ, — բաղձանքով բացականչեց տղամարդը:
—Ցավոք, անգրագետը երբեք չի սովորի կարդալ, իսկ խլուրդը՝ արծիվի չի դաստիրակի,- խորը շունչ քաշեց իմաստունը,- ինչ-որ մեկին երկջանիկ սովորեցնելու համար պիտի ինքդ երջանիկ լինես: Հենց դա էլ կլինի ամենաարժեքավոր նվերը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
