Մի քանի ամիս առաջ ընկերս կանչեց ինձ իր տուն: Նա մտավ ննջասենյակ, տոպրակից հանեց շքեղ կանացի ներքնազգեստ, ցույց տվեց և պատմեց, որ այն գնել է Ֆրանսիայում՝ իր կնոջ համար: Նա այդպես էլ չի հագել այն՝ սպասելով առանձնահատուկ առիթի, որը, ի վերջո, եղավ…
Պարզվեց, որ կինը մահացել է, և ընկերս հանել էր ներքնազգեստը, որպիսի հագցնի կնոջը…Նա նստեց և ասաց, որ պետք չէ պահել որևէ մի բան՝ հատուկ օրվա համար:
Երբ ես լսեցի այդ խոսքերը, հասկացա, թե որքան ճշմարիտ են դրանք: Ես սկսեցի կարդալ գրքերը, որոնք կիսատ էի թողել, սկսեցի հանդիպել հարազատներիս հետ, ում համար ժամանակ չունեի, սկսեցի գնահատել այն ամենը, ինչ ունեմ…
Ամեն օր մի բաժակ թանարժեք գինի եմ խմում, այն հավաքածուից, որը պահել էի՝ ինչ-որ յուրահատուկ առիթին բացելու համար, խմում են թանկարժեք բաժակներով, որոնք, երևի, 2-3 անգամ էի օգտագործել: Սկսեցի օգտագործել Փարիզից բերված օծանելիքները, որոնք արդեն 3 տարի դրված էին փակ տուփով:
Ես սկսեցի մտածել, թե ինչ կաներ Ալինան, եթե իմանար, որ շուտով մահանալու է. նա հաստատ կհավաքեր իր մտերիմներին և լավ կուրախանար:
Յուրաքանչյուր օր պետք է սիրել և գնահատել…
