Նայում եմ կրտսեր երեխայիս, որ դեռ նույնիսկ մի ամսականը չի լրացել, բայց չեմ կարողանում աչքս կտրել նրանից։ Այնքան գեղեցիկ է։ Եվ հիշեցի մի դեպք, որը եղել է ծննդատանը տարիներ առաջ, և դրա բացատրությունը հետո կարդացել եմ հոգեբանության գրքում։
Առաջին ծննդաբերությունս էր, շատ դժվար էր անցել։ Պառկած էի պալատում, իսկ փոքրիկիս տարել էին մանկական բաժանմունք։ Արթնանում եմ աղմուկից և տեսնում, որ իմ պալատ մի ուրիշ ծննդկանի են բերում։
Բախտս բերեց հարևանուհուս հարցում։ Շատ հետաքրքիր և բարի աղջիկ էր, մասնագիտությաբ նկարչուհի։ Մինչև հիմա շփվում ենք և միմյանց շնորհավորում՝ երեխաների ծննդյան օրվա կապակցությամբ։
Այդ ժամանակ երեխաներին մեզ մոտ բերում էին միայն կերակրելու։ Վերջապես գալիս է բուժքույրը՝ երկու բարուրած մարդուկների գրկած։ Մի փոքրիկը այնքան տգեղ էր, սևուկ․․․Վստահ էի, որ նա իմը չի։ Եվ իսկապես, բուժքույրն ինձ գեղեցիկ երեխային տվեց։ Այնքան ուրախ էի, որ որդին չքնաղ է՝ նույնիսկ նոր ծնված ժամանակ։
Բայց հետո սկսեցի կասկածել, որ հարևանուհիս նույն բանն է մտածել, բայց իմ երեխայի մասին։
Պարզվում է, այդ երևույթն ունի գիտական բացատրություն։ Մայրը և նորածին երեխան առաջին հանդիպման ժամանակ մտապահում են միմյանց, սկսում են աշխատել էնդորֆին կոչվող հորմոնները, հենց այդ ժամանակ էլ նորածնի և մոր միջև ամբողջ կյանքում չմարող սեր է ծնվում։
Հավանաբար այս զգացմունքը ծանոթ է բոլոր մայրիկներին, այնպես չէ՞։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
